Zout, Stroom en Apple Pye: Hollanders in Lowestoft.

door Michiel

UK Nationals 2004

Zout, Stroom en Apple Pye: Hollanders in Lowestoft.

Javelin-zeilen is een sociaal gebeuren. Zo kwam het dat wij op het afgelopen EK werden uitgenodigd om eens te komen zeilen in Engeland, de bakermat van onze geliefde boot.
Precies in een voor ons wedstrijd-arme periode was het Brits kampioenschap, in Lowestoft, "as close to Holland as you can get".

Zo vlogen wij (Arent en Michiel) dus op vrijdagavond, na een week hard werken, nu eens niet met de boot achter de Volvo naar een of andere uithoek van Nederland, maar gingen we naar Schiphol en van daar met Easyjet naar de overkant; vertrek Akkrum 17.30, lokale tijd.
De deal was dat we van het vliegveld zouden worden gehaald ("It's close to where we live" ;-) ), dat we zouden overnachten bij Mike Pickles (GBR562) en dat we een boot zouden lenen voor het weekend. (Thanx Cliff!)
Helaas konden we niet de 'Bank Holiday' van de engelsen volmaken, we moesten de maandag van dit evenement laten schieten.
Ondanks het halve uur vertraging stond Mike ons op te wachten, en konden we beginnen aan de rit van twee uur (Say what?) naar zijn huisje. Gelukkig was het zo gezellig onderweg, dat Mike verkeerd reed en we nog een half uur extra konden kletsen. Maar uiteindelijk waren we er; Een piepklein huisje in een landelijk uithoekje van Engeland, vlakbij Lowestoft; aankomst 1.30 Hollandse tijd; 8 uurtjes reizen maar! Uiteraard ga je maar niet zomaar naar bed, even bijpraten, en om 2.30 GMT (uurtje vroeger dan in Holland) lagen we prinsheerlijk weggepropt in de 'living' van Mike en Cath, er was daar nèt ruimte voor een groot luchtbed en een sofa.

Zaterdagochtend begon, uiteraard, met een Engels ontbijt: Bacon and Sausages, eigenlijk best goed als je moet zeilen. We waren er al van op de hoogte dat 'Apple Pye' voor ons klaar stond, en dit was dus geen gebakje, maar een totaal appelgroene Javelin (GBR535). Echt een bootje om op slag ziek (lees: groen) van te worden, maar je kijkt een gegeven gebakje niet in de ..?

Michiel had ontdekt dat er voor het laatst Hollanders in de UK Nationals acteerden in 1978, één daarvan was Alan Veth, toen eigenaar van de NED268. Het zal niemand verbazen dat we prompt een halve rol van Olav Schluters tape hebben misbruikt om met NED268 in het zeil het water op te gaan.
Na wat plichtplegingen en zenuwachtig gedrentel van Earls, Pickles en Dixons, gingen we er voor, op naar het zoute water. Daar bleek Apple Pye een aantal vervelende inrichtings-details te hebben, die snel aangepast moesten worden.
Bovendien wilde ze niet lekker hoog aan de wind (wat wil je ook als het schip de afgelopen jaren mishandeld is door een water-scouting groep). Er moest hier en daar dus wat geexperimenteerd worden. Omdat het comité toch nog met de baan bezig was, kon er nog wel een rakje omhoog af. Op de terugweg 'even' oefenen met de schietboom- lag iedereen opvallend dicht bij elkaar, en opvallend over één boeg; zou er soms gestart zijn? Ja dus! Inhalen dan maar.
Dankzij de tips van Mike konden we de stroming en een paar windschiftingen benutten om niet glorieus laatste te worden, maar echt flitsend was de start niet op deze manier.
Helaas was de tweede race niet veel beter. Er werd meteen na de start een signaal gegeven, er hing een geel-blauw vlaggetje en er gingen een stuk of drie boten terug; algemene terugroep dus, toch? Helaas dus niet, en we lagen weer achterin. Gelukkig leverden stroom en windschiftingen weer wat winst op, maar minder dan de eerste keer.
Dan maar de derde race, maar nu waaide het ondertussen zo weinig, dat wij meenden dat het geen zin zou hebben. Het comité dacht daar anders over, maar toen na een half uur zelfs de Earls nog niet om de bovenboei waren, werd de race toch gecancelled en konden we fijn tegen de stroom in terug naar het strand. Gelukkig kregen we uiteindelijk een sleepje, en zo zat de dag er al weer op.
Tijd voor een engels biertje.

Zondag zag er beter uit; er was 4 bft op komst, dat zou garant staan voor meer spektakel dan de zaterdag. Helaas hadden wij een strak tijdschema om op tijd terug op het vliegveld te zijn.
Er leken op zijn hoogst twee races haalbaar. Het comité leek te helpen door de baan klein te houden en hem vlak onder het strand te leggen. De eerste race was daardoor snel voorbij, en dat was maar goed ook. Opnieuw waren we slecht weg (starthorloge vergeten) en op het eerste deel van de driehoek toonde Apple Pye haar kuren; de spinaker was een zandloper! Dat hadden we allebei nog nóóit gezien in een Javelin. Waarschijnlijk was er met het strijken iets verkeerd gegaan.
Uiteraard krijgt de schietboom de schuld. Uiteindelijk kregen we de spi in de worst weer in het gareel. Nu kon de pret beginnen.
Helaas was de volgende driehoek ook niet foutloos. Het rak naar de bovenboei lag erg hoog, maar de spischoot was zo kort dat we halvewinds zetten wel konden vergeten. Vol uithangen en de spi aantrekken ging niet samen. Dit kostte een plek, die we overigens keihard terugwonnen toen we op het laatste voordewinsde rak naar de benedenboei wél konden spinakeren. Toch weer niet laatste.
Ook de tweede race op zondag was niet om over naar huis te schrijven. Na opnieuw een slechte start, schatten we de stroming en de wind niet goed in, en raakten in het tweede kruisrak zomaar drie plaatsen kwijt. Uiteindelijk was dit goed voor een troosteloze laatste plaats, niet meer wat we gewend zijn dus. Achteraf bleken we zelfs in de eindrangschikking onderaan te staan, niet echt ons ding, maar misschien hebben de Engelsen ook een soort runner-up-cup, dan staan we daar ook eens in.

Nu begon de tijd te dringen; als het comité door zou starten, gingen we voor de derde race, maar de wind was aan het draaien, en de stroming zette flink door, dus kwam er uitstel. Toen ontdekten we de ware aard van Lowestoft: Vol gas varen om vooruit te komen tegen de stroom; keihard opzij geduwd worden op de andere slag. Stroomrafelingen met plotselinge golven van een meter of meer. Overal schuim en zand, af en toe best eng! Het kostte ons heel wat zweet en twee 'nosedives' om te besluiten om terug te gaan en op tijd te zijn voor de reis naar huis. Zo lieten we Apple Pye achter bij de club, gedeeltelijk afgebroken, de rest zouden de gastheren regelen. Hiervoor uiteraard onze eeuwige dank en een fles beerenburger.
Dus dan neem je de trein, het vliegtuig, de trein en de auto en dan ben je thuis. Maar zo simpel is het dus niet. Vertrek Lowestoft: 14.30 GMT. Eerst maar eens een autoritje van een uur naar Norwich, kwartiertje wachten, trein naar Cambridge, drie kwartier wachten op de trein naar vliegveld Stansted, oeps vertraging. Door de vertraging liep onze royale marge van 20 minuten op het vliegveld terug naar hooguit 5. En Easyjet is streng. Onderweg schoot de trein ook al niet op, dus uiteindelijk 5 minuten te laat (voor het inchecken een half uur voor de vlucht). En Easyjet is streng: Morgenvroeg bent u de eerste. Ook al was het relatief rustig op Stansted, we konden niet meer mee. Jammer de Bammer... voor ons.... Omdat we beide echt geen zin hadden in een hotel en vroeg opstaan op maandag, besloten we dan maar een andere vlucht te boeken, zonde geld, maar wel naar Nederland. Het werd Rotterdam, vertrek 20.40 GMT, aankomst in Rotterdam uiteindelijk 23.00 Hollandse tijd. En toen nog naar het noorden. Gelukkig was Hanneke toch in de auto onderweg en wilde ze ons ophalen uit Rotterdam en meenemen naar Utrecht. Daar stond de Volvo. Nogmaals duizendmaal dank. Uiteindelijk waren Michiel en ik resp. om 1.00 en 1.30 thuis; zo'n 10 uurtjes reizen dus.

Al met al een reuze leerzaam weekendje; even in het kort:

Mike en Cath en de meeste andere engelsen- zijn prima mensen om een weekendje mee te gaan zeilen, het konden wel Javelin-lui zijn.
Engels bier smaakt ook prima.
Apple Pye is 'well-built', maar kan best een nieuwe spischoot, een nieuwe fok, nieuwe fok- en spi-schootklemmen, een langere strut, een langere grootschoot en een betere grootschootklem gebruiken. Dan komen we nog eens met haar zeilen.
Een starthorloge is geen overbodige luxe.
Zout water in je ogen prikt als de pest.
Stroming is niet zo ingewikkeld als het lijkt, het zorgt alleen wel voor spectaculaire golven.
De engelse spoorwegen zijn net zo onbetrouwbaar als de NS.
Easyjet levert geen service, Basiqair wel, wij vliegen in het vervolg vanaf Rotterdam, met Basiqair.

Doen we het nog eens? Jazeker het was een onvergetelijk weekendje! Maar de volgende keer doen we het net even anders.

Arent & Michiel NED268